De Arm der Wet in coronatijden
Toen wij deze middag genoten van onze take-away lunch, klaargemaakt door Zahia Belkhiri sterke vrouw achter het Marokkaanse restaurant ‘Zahia’s Cuisine’, klonk op onze Mechelse Radio Opsinjoor het nummer ‘Bij de Rijkswacht’. In het jaar 1979 katapulteerden Antwerpenaars ‘De Strangers’ dit nummer tot ongeziene hoogtes in de hitparade.
Als we terugkijken op het tijdperk dat we als mens nog respect toonden voor ‘De Arm der Wet’ dan kleurt het verhaal vandaag helemaal anders. Of het nu de ‘gendarmes’ de ‘flikken’ of de ‘smerissen’, het maakte allemaal niets uit, als zij ons bij de lurven namen als we iets fout gedaan hadden, dan werd dat grotendeels zonder morren aanvaard.
Respect voor de politie
Uit mijn herinneringen weet ik nog heel goed dat ik als jonge gast, nog niet zo lang mijn rijbewijs, bij de bakker op Tervuursesteenweg een brood ging kopen. Het was die dag parkeren aan de overzijde van de bakkerij. Ken je dat, snel even voor de winkel parkeren, vier pinkers op, bestellen en betalen en weg ermee. Niet dus !
Een politieman, een kop groter dan ik met mijn 1.93 meter, netjes uitgedost in uniform stapte de bakkerij binnen en vroeg of ik mijn auto wou verplaatsen. Ik zei heel vriendelijk, met het gesneden brood in mijn hand, dat ik vertrekkensklaar stond. Hier had de man in het uniform geen oren naar. Hij nam de broodzak in zijn hand en wachtte geduldig aan de deur tot ik mijn auto reglementair verplaatst had. Pas dan kreeg ik van de agent mijn versgebakken brood terug. Dagen later hebben we samen in zijn vrije tijd een pint gedronken.
Moet het met geweld ?
Als dit verhaal zich vandaag de dag, zovele jaren later terug zou afspelen dan ben ik ervan overtuigd dat het eindigt in een scheldpartij. Vandaag las ik nog in de krant het recente voorval tussen jongeren en de politie in Willebroek. Bij meldingen van overlast werd vastgesteld dat o.a coronamaatregelen niet werden nageleefd. Wees nu eerlijk, als je na zovele maanden de opgelegde maatregelen en sterftecijfers die dagdagelijks door onze neus en mond geduwd worden nog niet kent, dan gaat er bij mij toch eerder een lichtje branden van koppigheid.
Een burgemeester die agressief benaderd en geduwd werd en politiemensen die klappen moesten incasseren, dan is men echt niet goed bezig. Het hoort bij hun job hoor ik dan zeggen. Had ik deze woorden in mijn jeugdjaren gebruikt tegenover agenten dan hadden mijn oren wel serieus geflapperd van de bolwassing die ik kreeg van mijn vader. Waar is het respect gebleven voor ‘De Arm der Wet’ ?